رهبر انقلاب: یاد شهدا، حرکت آفرین و حیات بخش است

به گزارش خبرگزاری آنا متن بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار دست اندرکاران برگزاری کنگره بزرگداشت ۱۴ هزار و ۵۰۰ شهید استان مازندران که در تاریخ ۲۸ شهریور ۱۴۰۳ برگزار شده بود امروز در محل برگزاری همایش در ساری منتشر شد.

حضرت آیت الله خامنه ای در این دیدار استان مازندران را از لحاظ فداکاری همه جانبه برای انقلاب در مقاطع گوناگون استانی شاخص برشمردند و گفتند: مردم مازندران در مبارزه با ضدانقلاب دفاع مقدس دفاع از حرم و هر میدان دیگری که نیاز به فداکاری و هزینه دادن بود حضور داشتند.

ایشان شهدا را گنجینه ای تمام نشدنی و قابل استفاده برای همه دوران ها خواندند و افزودند: هر شهید حالات و ماجراهایی دارد که در نهایت او را موفق به کسب مقام شهادت کرده است که باید این ماجراها با تدقیق در زندگی آنها استخراج شود و در قالب هایی همچون کتاب فیلم و سریال نقاشی مجسمه سازی و داستان پردازی به مخاطبان بخصوص جوانان منتقل شود.

رهبر انقلاب تعبیر امام بزرگوار مبنی بر اینکه محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشت ناشی از زنده و جوشان بودن شهید و شهادت دانستند و گفتند: باید یاد شهدا را زنده نگه داشت چرا که شهیدان زنده اند و یاد آنها نیز حرکت آفرین و حیات بخش است.

متن کامل بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار دست اندرکاران کنگره ملی شهدای استان مازندران به شرح زیر است:

بسم الله الرّحمن الرّحیم

و الحمد لله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین سیّما بقیّة الله فی الارضین.

خیلی خوش آمدید برادران عزیز خواهران عزیز! یاد عظمت جهاد مردم مازندران را در این محلّ ما و خانه ی ما زنده کردید. واقعاً یکی از مناطق کشور که از لحاظ فداکاری و هزینه پردازیِ همه جانبه برای انقلاب شاخص و مجسّمند بلاشک مردم مازندرانند. شاید هیچ شهری هیچ روستایی از سرتاسر مازندران از شرق تا غرب نباشد که در آن شهیدی یا جانبازی وجود نداشته باشد.

یک نکته ی شیرین و جالب در مورد فداکاری شهدای استان مازندران این است که این شهدا در همه ی دورانِ مهمّ مبارزه ی با ضدّانقلاب پراکنده اند؛ یعنی مخصوص جنگ تحمیلی یا دفاع مقدّس یا دفاع از حرم نیستند. از اوّل انقلاب که شما نگاه می کنید اوّلین کسانی که آن روز رفتند با ضدّانقلاب در شرق استان مازندران مبارزه کردند بچّه های همین شهرهای مازندران بودند؛ بعد دیگران هم به اینها پیوستند. بعد در آن قضیّه ی جنگل (۲) و حماسه ای که در سرتاسر مازندران و بخصوص آمل نشان داده شد که امام (رضوان الله علیه) در قبال این قضیّه موضع گرفتند و حرف زدند .(۳) بعد در جنگ تحمیلی در دفاع مقدّس این تعبیر «لشکر ویژه» که ایشان گفتند قابل تأمّل است؛ چرا «ویژه»؟ خب ما این همه لشکر داشتیم؛ «لشکر ویژه» یعنی چه؟ این «ویژه» برای این است که همه ی شرایطی که در جنگ برای یک یگان نظامی پیش می آید اگر برای این لشکر پیش بیاید این آماده است. همان وقت هم که من رفتم در پادگانی که این آقای سردار قربانی (۴) درست کرده بود که به نظرم ایشان نصف مازندران را گرفته بود یک بیابان را پادگان کرده بود! هر چه با ماشین می رفتیم تمام نمی شد یک جای بزرگی بود همه چیز در این یگان بود؛ نیروی انسانی بود تجربه بود اسناد بود اشخاص بود اطّلاعات بود. بعد از دفاع مقدّس هم در همه ی میدان ها مردم مازندران حضور پیدا کردند و اگر چنانچه لازم بود جانبازی و فداکاری انجام بگیرد انجام دادند؛ یعنی شهدای مازندران این جوری هستند. تا رسید به دفاع از حرم و مسئله ی خان طومان و مانند اینها. این یک نکته ای است که تنوّع در شهدای مازندران یکی از خصوصیّات برجسته ی این حرکت در این استان است.

یک خصوصیّت دیگر این است که از سپاه و ارتش و نیروی انتظامی و مجموعه های گوناگون همه در بین ستارگان فروزان شهدا در بین سرداران و بزرگان دیده می شوند: از ارتش مثل نیاکی (رحمة الله علیه) یا مثل شیرودی یا بقیّه ی این هایی که بودند؛ از سپاه برجستگانی مثل همین آقایانی که اسم آوردند و غیر از اینها؛ از بسیج مردم عادّی و معمولی مثلاً فرض بفرمائید یک بچّه ی یازده دوازده ساله و امثال اینها؛ در تنوّع شهدا در این استان انسان همه جور [افرادی را] مشاهده می کند. خب اینها خیلی اهمّیّت دارد. یاد این شهدا را باید گرامی داشت.

دو نکته را من می خواهم عرض بکنم: یکی درباره ی خود شهدا است یکی درباره ی کاری است که شما در مورد شهدا می خواهید بکنید. خود شهدا به نظر من وجودشان یک گنج تمام نشدنی است؛ یعنی نسل های پی درپی که می آیند همه منتفع می شوند اگر چنانچه مثلاً شرح حال شهید کشوری یا شیرودی یا مثلاً شهدای بزرگ دیگری را که در آنجا هستند بدانند؛ مخصوص یک دوره نیست. بعد از شهادت شیرودی من رفتم شیرود؛ یک روستای کوچکی است و یک مجموعه ی کمی مردم در آنجا هستند. از یک روستایی یک جوانی مثل این آدم درمی آید عملیّات قهرمانانه ای انجام می دهد به او ترفیع می دهند بعد نامه می نویسد به فرمانده خودش که من خواهش می کنم این ترفیع را از من بگیرید من برای اینها نیامدم میدان جنگ؛ من برای خاطر حرف امام آمدم برای خاطر وظیفه آمدم برای خاطر اسلام آمدم. اینها به زبان آسان است؛ کدامِ ما ها آماده هستیم به راحتی از نام و نشان و عنوان و مقام و مانند اینها بگذریم؟ از منِ عمامه به سر تا دیگران. این یک جوان است شیرودی یک پسر جوانی بود دیگر؛ یک جوانی بود مال یک روستای مازندران که به این حد از معرفت و یقین و اخلاص می رسد که این جور فداکاری می کند این جور حرف میزند. برای یک ارتشی شش ماه هم که ترفیع می دهند مهم است؛ [به خاطر] فلان کاری که شما کردید این شش ماه ترفیع! این مهم است. آن وقت یک نفر را دو درجه سه درجه به خاطر کار بزرگی که انجام داده بیاورند بالا این ترفیعی که به آن شهید داده بودند دو سه درجه بود بگوید نمی خواهم! اینها خیلی مهم است.

امروز من و شما از اینها استفاده می کنیم فردا نوه های ما از اینها استفاده می کنند و در دوره ی بعد جوان های بعد اگر مطّلع بشوند استفاده می کنند؛ یعنی این گنج تمام نمی شود. همین طور دیگرانی که بودند شهدای بزرگی که ما داشتیم در مازندران و غیر مازندران؛ شهدا کلّاً یک گنج تمام نشدنی هستند. حالات اینها و خصوصیّات اینها مورد تدقیق قرار بگیرد نکاتش استخراج بشود بعد آن وقت نوبت به آن نکته ی دوّم می رسد که حالا به شما عرض می کنم.

شما باید روی نکات قابل استخراج از زندگی شهدا کار کنید؛ این مهم است. البتّه این کارهایی که ایشان ذکر کردند کارهای خوبی است کارهای لازمی است: فرشی با عکس شهید درست کنند به خانواده اش بدهند یا خیابانی را به نام شهید بگذارند؛ امّا شما چهارده هزار و پانصد خیابان که ندارید؛ چه کار می خواهید بکنید؟

هر کدام از این شهدا یک ماجرایی دارند. اینکه در زبان ها رایج می شود که «دنیا کوچک است» از آن حرف های غلط است؛ دنیا خیلی بزرگ است؛ چون در دنیا هشت میلیارد انسان هستند که هر انسانی یک عالمی دارد برای خودش یک ماجرایی دارد برای خودش یک فکری دارد یک هدفی دارد؛ همه [دارند]. شما پهلوی هر کسی بنشینید و شرح حالش را برایتان بگوید آرزوهایش را برایتان بگوید یک دنیا است. در هر زندگی ای نکاتی وجود خواهد داشت و این [کسی] که شهید شده و این مقام شهادت را به دست آورده و فداکاری کرده آن نکاتش قابل ارائه است. اینها را باید استخراج کنید باید ارائه کنید تا بماند. حالا البتّه کتاب یکی از راه هایش است؛ کتاب های خوب.

توصیه ی من این است: وقتی شما می خواهید آمار بدهید یا با خودتان محاسبه کنید که ما این کارها را کرده ایم یا به امثال بنده ارائه بدهید که ما این کارها را کرده ایم بیش از آنکه روی شمارگان کتاب حساب می کنید روی شمارگان خواننده حساب کنید که چقدر این را خوانده اند؛ چه تعدادی این کتاب را نگاه کرده اند مطالعه کرده اند؛ چه تعدادی از این کتاب یادداشت برداشته اند؛ اینها راه دارد؛ باید راهش را پیدا کنید. وقتی شما یک کتابی در شرح حال فلان شهید چاپ می کنید [ببینید که] چه جوری می شود این را به دست بیشترین تعداد ممکنِ از [خوانندگان] بخصوص جوان ها و نوجوان ها برسانید؛ بعد نظر آنها را نسبت به این کتاب به دست بیاورید؛ بعد با آنها رابطه برقرار کنید و آن نکاتی را که از زندگی این شخصیّت در این کتاب مورد نظرتان بوده به ذهن او منتقل کنید؛ کار اساسی برای شما اینها است.

البتّه این کار با کتاب انجام می گیرد با فیلم و سریال این کار انجام می گیرد با نقّاشی این کار انجام می گیرد با مجسّمه سازی این کار انجام می گیرد با داستان پردازی این کار انجام می گیرد؛ این کارها را باید بکنید این کارها باید انجام بگیرد اینها باید بشود.

با [تشکیل] اجتماعات گوناگون به نام شهیدان؛ فرض بفرمائید شما یک محلّی را حالا لازم هم نیست که یک ساختمان مفصّلی مثلاً بگذارید؛ مِن باب مثال یک مسجدی را الحمدلله شما مسجد و امامزاده هم که کم ندارید یک مسجدی یک امامزاده ای را در نظر بگیرید این هفته اجتماعی در این مسجد تشکیل می شود به نام فلان شهید؛ یک شهید مشخّصی؛ هر کس می آید راجع به آن شهید می شنود یا می گوید یا چیزی می بیند. هفته ی بعد همین اجتماع در اینجا تشکیل می شود برای یک شهید دیگر؛ [آن وقت] این دیگر تمام شدنی نیست این تمام نمی شود. ممکن است شما یک محل را یک نقطه را برای این کار در نظر بگیرید ممکن است اگر مقتضی شد ده نقطه را؛ چون مازندران یک استان طویلی است؛ یعنی طولش بیشتر از عرضش است؛ در شرق مازندران در وسط مازندران در غرب مازندران در خود گلستان گلستان هم به یک معنا مشمول همین مطالب و حرف ها است [جلسه] داشته باشید. یعنی این معرّفی کردن «خصوصیّات مهمّ شهدا» اساس کار شما است که بایستی آن را انجام بدهید؛ وَالّا خب عکس در طاقچه ی اتاق هست و بعد هم به تدریج عادّی می شود و از یاد می رود.

باید یاد شهدا را زنده نگه دارید باید تر و تازه نگه دارید. اینکه امام (رضوان الله علیه) که واقعاً آن چشم بصیرت آن مرد انسان را همیشه به تعجّب وادار می کند؛ هیچ کس دیگری را من سراغ ندارم که این جور در همه ی موضوعاتِ مورد ابتلاء با یک بصیرتی نگاه کند گفت: «اسلام را محرّم و صفر زنده نگه داشتند عاشورا زنده نگه داشته »؛(۵) چرا؟ چون عاشورا قابل مُردن نیست قابل نابود شدن نیست شهید است دیگر آن هم آن شهید و آن شهدا؛ این زنده است؛ تا مادامی که زنده است تراوش می کند موجود زنده این جور است دیگر؛ حرکت دارد کار دارد تراوش دارد و نگه می دارد و نگه داشته اسلام را نگه داشته تشیّع را نگه داشته ولایتِ امیرالمؤمنین را.

بحمدالله زمینه هم در مازندران برای این کارها آماده است؛ یعنی مردم مازندران واقعاً برای راه صلاح آماده اند. آن مقداری که در شمال کشور چه مازندران چه گیلان در زمان حکومت طاغوت سرمایه گذاری شد برای دین زدایی در کمتر جایی از کشور شد. آن وقت شما ببینید همین مردم بعد از انقلاب چه در گیلان چه در مازندران برای اسلام چه کردند؛ این نشان دهنده ی زمینه است دیگر. اسلام در مازندران با جنگ و شمشیر وارد نشد؛ زمان خلفایی که آمدند ایران را فتح کردند و نعمت اسلام را برای ایران آوردند خب با لشکر [کشی] بود دیگر؛ این لشکرها از این ارتفاعات نمی توانستند عبور کنند؛ مازندران آن پشت ماند و نتوانستند دستشان به مازندران نرسید. تا اینکه فرزندان ائمّه در حال تقیّه با شکم گرسنه با بدن برهنه فراری از این کوه ها پیاده عبور کردند و خودشان را رساندند به مازندران و اینها توانستند مردم مازندران را مسلمان کنند؛ لذا مازندرانِ مسلمان از اوّل شیعه متولّد شد. چون آن کسانی که رفتند آنجا را مسلمان کردند فرزندان ائمّه بودند؛ آن هم با چه زحمتی! [اگر] در تاریخ نگاه کنید [می بینید که] با چه زحمتی از این کوه ها رفته اند؛ امامزاده ی بزرگِ باارزشِ عبدِ صالحِ الهی خودش و همسرش یک لباس نماز دارند وقت نماز این می گیرد نماز می خواند بعد می دهد لباس را به او که او نماز بخواند؛ اینها این جوری با پنجه ی دست و با پای برهنه توانستند از این کوه ها بالا بروند و عبور کنند و برسند به مازندران. مازندران این جوری به دست اسلام افتاد؛ لذا بود که وقتی که در یمن حکومت علوی ها می خواست تشکیل بشود آمدند از مازندران نیرو بردند؛ این ائمّه ی یمن که هزار سال آنجا حکومت کردند آن مبدأشان در واقع به دست مازندرانی ها بود؛ از اینجا مردانِ جوانِ مازندران رفتند به یمن و جنگیدند برای اینکه اسلام را تشیّع را در آنجا پایدار کنند.

خداوند ان شاءالله به شماها توفیق بدهد تا بتوانید این کار بزرگ را به سرانجام برسانید. سلام بنده را هم در سخنرانی هایتان به مردم عزیز مازندران برسانید.

والسّلام علیکم و رحمة الله