مذاهب

شرط ماندگاری روزهای خوش صلح در سوریه 

بهار عربی اما در دیگر کشورها از جمله سوریه به مثابه ابرتابستانی زودگذر شد. سرخوردگی از پیامدهای سقوط حکومت دیکتاتوری “حسنی مبارک” در مصر؛ بروز بی ثباتی ناشی از سهم خواهی های طمع ورزانه جریان های سیاسی _ ایدئولوژیک در لیبی پس از سرنگونی رژیم”معمر قذافی” و سرانجام سرکوب خونین مردم سوریه و شعله ور شدن جنگ خانگی دیرپا در این کشور سبب شد که مردم و به ویژه جوانان ناامید شده خاورمیانه بگویند: «گلی بعد از یاسمین نروئید». این سرخوردگی بیش از هرچیز ناشی از یک رویه عمومی در تجربه سقوط حکومت های دیکتاتوری است؛ این که اگر رژیم های دیکتاتوری یک دردسر بزرگ برای مردمانشان هستند اما سقوط آنها هزار دردسر دیگر را با خود به همراه دارد. یکی از مهم ترین این دردسرها امر انتقال قدرت و توزیع منافع آن میان همه آحاد جامعه است.اگر سقوط یکی از بدترین دیکتاتورها در سوریه سرانجام این امید را که نسیم بهاری دوباره در خاورمیانه وزیدن گرفته و بعد از “یاسمین” دیگر بار گلی در خشکزار خاورمیانه روئیده اما حالا نگرانی های تازه سرباز باز کرده است. اکنون این پرسش برجسته است که آیا با سقوط رژیم “بشار اسد” و حکومت پنجاه و سه ساله بعثی ها سوریه دچار سرگردانی …