بازی

به انقلابی نماهای ضدصهیونیست مشکوکم

در روزگار ما هیچ چیزی به اندازه وهمی به نام مخاطب پدر نویسنده و روزنامه نگار و هنرمند و فعال سیاسی و اجتماعی را در نمی آورد. رسما دام مهلکی است که اگر حواست را ندهی تو را له و لورده خواهد کرد. کافی است اندکی دل به دل این مخاطب خیالی بدهی تا در پلک زدنی تو را به درکات اسفل السافلین بکشاند. روزی روزگاری که این کامنت ها شان و منزلتی داشتند من سعی می کردم نسبت درستی بین خودم و آن ها تعریف کنم. نه با یک غوره سردی ام بشود و نه با یک مویز گرمی ام. حالا که معلوم نیست نصف بیشتر این کامنت ها را مزدوران آلبانی نشین می نویسند و یا مزدوران خودارزشی پندار که دیگر تکلیف روشن تر از همیشه است. تازه این قدر حرفه ای شده ام که در اغلب موارد می توانم تشخیص دهم  نویسنده کامنت فیک است یا حقیقی. حتی در بسیاری موارد آن مثبت منفی های کنار کامنت ها را هم می توان حدس زد که تا چه اندازه واقعی است و تا چه اندازه حاصل پول داخلی و خارجی. با این حال گاهی کامنت ها در ذهن می ماند و حسابی مشغولت می کند. مثل چیزی که …