نحوه ساخت و تولید بتن نیوجرسی
بتن نیوجرسی مورداستفاده در موانعی است که به شکل سطوح کنار هم چیده شده در خیابان دیده می‌شود. دلیل این نام‌گذاری صرفاً این موضوع است که برای اولین‌بار در ایالات متحده امریکا و در شهر نیوجرسی مورد استفاده قرار گرفته است. این متریال تحت عنوان مانع نیوجرسی یا جرسی و یا همین‌طور کرب جرسی نیز شناخته می‌شود و مقاومت فوق‌العاده‌ای در مقابل ضربه دارد. درون این بافت از میلگردهای مقاوم استفاده شده است. همین‌طور نسخه‌های پلاستیکی نیز از آن تولید شده‌اند که البته نامشان نیوجرسی نیست و در ایران صرفاً به این نام شناخته می‌شوند.
یکی از پرتکرارترین، مهم‌ترین و کلیدی‌ترین سؤالاتی که مطرح می‌شود این است که نیوجرسی بتنی چگونه تولید می‌شود؟ چه ویژگی‌هایی دارد و آیا باید در ساخت آن، از استاندارد خاصی استفاده کرد؟ اصلاً مشتقات تولید و فرآوری در این بتن چیست؟
بتن نیوجرسی (جرسی) چیست؟ انواع قالب نیوجرسی
سوال مهمی که مطرح می‌شود این است که منظور از نیوجرسی چیست؟ در واقع یکی از اصلی‌ترین استفاده‌های این بتن در سال 1946 برای توسعه سدهای بتنی بود. در آن زمان یکی از دغدغه‌های اصلی انسان این بود بافتی را طراحی کند که در مقابل خوردگی‌های ناشی از آب، حرارت و همین‌طور برودت بهترین مقاومت را از خود نشان دهد. به همین منوال در بزرگراه‌های کشور امریکا به صورت ویژه از بتن نیوجرسی استفاده شد.
این بتن‌ها به‌صورت 18 اینچ و بزرگ‌تر ساخته شده و به زودی توانستند جلوی 70 درصد از مرگ‌ومیرهای ناشی از برخورد رانندگان دو لاین از هم را بگیرند. علاوه بر آن، می‌توان گفت که بهره‌گیری از بتن نیوجرسی به‌عنوان یک روش تکاملی برای مقاوم‌سازی ساختمان‌ها مورداستفاده قرار گرفت.
کم‌کم توسعه به سطح بالاتری رسید و مهندسان تصمیم گرفتند که از این متریال برای سازه‌های بتنی بزرگ‌تر استفاده کنند. آن‌ها به‌مرور ابعاد را از 19 به 32 اینچ تغییر دادند و این بتن به شکل تکامل یافته‌تری ساخته شد. این موانع که در واقع به نام جرسی نیز شناخته می‌شدند، کم‌کم بخش مهمی از دنیای ترافیک و جاده‌ها را تشکیل دادند.
نحوه ساخت و تولید بتن نیوجرسی
به طور کلی اولین مسئله در ساخت و تولید بتن نیوجرسی، انتخاب نوع متریال آن است. نیوجرسی‌ها یا بتنی و یا پلی‌اتیلن خواهند بود.
بتون مورد استفاده برای ساخت این متریال باید حتماً اسلامپ بالا بوده و همین‌طور از ویبره در فراوری آن بهره گرفته شود. علاوه بر آن، شرایط محیطی و دمایی نیز مسئله کلیدی دیگری است که باید در رنج 5 تا 32 درجه سانتی‌گراد حفظ گردد. ضمن این که تا زمانی که مقاومت بتن به 5 نیوتن متر بر میلی متر مربع نرسیده است، مقاومت لازم در مقابل ضربه را نخواهد داشت. بخش مهم دیگر در تولید و عمل‌آوری این محصول، به نوع و شیوه فراوری بستگی دارد. می‌توان از روش‌های سریع‌تر استفاده کرد.
در این روش از بخار آب و همین‌طور فشار و حرارت دهی بهره گرفته می‌شود. از طرفی از آب هم استفاده خواهد شد. لازم است که بتن نیوجرسی به خوبی حرارت ببیند تا دوام و استحکام فنی خود را از دست ندهد. در مورد ساخت این بتن بر مبنای پلی‌اتیلن مقوله و پروسه کلی کمی متفاوت است.
وزن مدل نیوجرسی پلی‌اتیلن کم‌تر است، برای پروژه‌های موقت بهترین گزینه خواهد بود. از طرفی جابه‌جایی و حمل آن نیز به مراتب بهتر انجام می‌شود و در عین حال، با توجه به وزن کم مقاومت کم‌تری دارد. از این نیوجرسی‌ها در انجام پروژه‌های نورپردازی استفاده می‌شود.
سایز انواع بتن نیوجرسی
در مقابل یکی از پرتکرارترین سؤالات در مورد خرید بتن نیوجرسی این است که آیا سایزبندی خاصی دارد یا تماماً توسط کارفرما انتخاب شده و یا حتی می‌تواند نوع سفارشی آن را نیز تهیه کند؟ در پاسخ به این سوال مهم باید گفت که ابعاد این محصول فوق‌العاده متنوع است. معمولاً طول این محصول از نیم متر یا بیش از شش متر متغیر خواهد بود. علاوه بر آن، می‌توان مدل‌هایی را با پاشنه‌های 20 تا 80 سانتی‌متر و یا حتی بیشتر هم تهیه کرد.
در واقع اگر محدودیتی در حمل، نصب و جابه‌جایی بتن نیوجرسی وجود نداشته باشد، هیچ محدودیتی هم در اجرا و تولید آن دیده نخواهد شد؛ علاوه بر این توضیح، باید ذکر کرد که بتن‌های نیوجرسی در دو تیپ اصلی نیز تولید می‌شوند.
تیپ یک بتن نیوجرسی: بتن نیوجرسی تیپ یک طولی 4 متری دارد، پاشنه آن 70 و ارتفاع 100 سانتی‌متر است. علاوه بر این، عیار بتن 425 و میزان میلگرد استفاده شده 30 کیلوگرم و وزن تا حدود چهار تن هم خواهد بود. در واقع اصلی‌ترین و مهم‌ترین بهره‌برداری از بتن‌های نیوجرسی تیپ یک در محدوده بزرگراه‌ها و همین‌طور خطوط بین شهری است.
تیپ دو بتن نیوجرسی: تیپ دوم طولی حدوداً یک و نیم متری دارد، پاشنه آن به طور معمول 60 سانتی‌متر بوده و ارتفاع مساوی با 80 سانتی‌متر، عیار بتن 400 و میلگرد مورد استفاده 18 کیلوگرم است. علاوه بر آن، وزن این محصول بین 900 کیلوگرم تا یک تن متغیر خواهد بود.
منبع : مجله سلامتی ایران