آیشمن: هنگام فرار مثل این بود که دست غیبی همه ی موانع را از سر راه من برمی داشت

به گزارش خبرگزاری بیگ نیوز، روز جمعه ۲۴ آذر ۱۳۴۰ آدولف آیشمن مسئول اداره ی امور مربوط به امور یهودیان حکومت آلمان نازی در دادگاه ویژه ی اسرائیل به جرم قتل شش میلیون یهودی به اعدام محکوم شد و درست شش ماه بعد باز هم در روز جمعه ساعت ۱۱ خرداد ۱۳۴۱ در اورشلیم( شهر قدس) به دار آویخته شد. او که پس از سقوط آلمان نازی در جنگ دوم جهانی به آرژانتین گریخته بود، سرانجام پس از چند سال، شناسایی و برای محاکمه به اسرائیل منتقل شد. روز پنج شنبه هشتم شهریور ۱۳۴۱ سه ماه پس از اعدام آیشمن روزنامه ی اطلاعات، خبر داد که آیشمن در طول مدتی که در اورشلیم(شهر قدس) زندانی بوده یادداشت هایی نوشته که به طرزی مرموز به بیرون درز کرده است، اطلاعات از همان روز این یادداشت ها را با ترجمه ی احمد مرعشی به صورت سریالی منتشر کرد. ادامه ی این یادداشت ها را به نقل از روزنامه ی اطلاعات (به تاریخ ۱۴ شهریور ۱۳۴۱) می خوانید:

حتی در سال ۱۹۴۹ می شد به آن ها اطمینان داشت. آدرس یکی از افسران سابق اس اس را که در هامبورگ زندگی می کرد داشتم. او که تحت نام مستعار به ظاهر تجارت می کرد در باطن سرپرستی سازمانی را برای فرار دادن فراریان و تبهکاران جنگ از آلمان و ایتالیا و اروپا داشت. راهنمایی های او در نظرم خیلی فانتزی مآب بودند ولی همگی به مرحله ی اجرا درآمدند.

ابتدا زمینم را به مبلغ ۲۵۰۰ مارک فروختم، ۳۰۰ مارکش را به عنوان بیعانه به افسر اس اس پرداختم و او چگونگی مسیر فرار و هم دستانی را که در ایستگاه های بین راه داشت برای من توضیح داد. قبل از آن که غیبم بخورد از «لونه بورگه هایده» از جنگل ها، از سکوت، از حیوانات و حتی از ساکنین آن جا غیابی خداحافظی کردم. موقع حرکت آخرین نگاهم را در خم جاده ی باریک به میخانه ای که گاه و بی گاه در آن جا گیلاس عرقی بالا می انداختم نثار نمودم. از آن جا به منطقه ای در «باسیون» رفتم تا خودم را به اولین رابطی که قرار بود مرا از راه کوه ها به «کوف اشتاین» قاچاق کند معرفی کنم. ولی بدشناسی آوردم زیرا وی که هیزم شکنی می کرد با پای شکسته در بیمارستان بستری بود. در بیمارستان به عیادتش رفتم تا از او چاره جویی کنم. وی به من آدرس مسافرخانه ای را داد و گفت در آن جا منتظر فرصت بمانم.

اوایل ماه مه بود. هنوز سر توریست ها باز نشده بود. من تنها مسافر آن مسافرخانه به شمار می آمدم. در آن جا خودم را در محیطی ناامن احساس کردم و نمی دانستم چطوری می توانم برای سوار شدن به کشتی برای رسیدن به آرژانتین خودم را در ایتالیا به بندر «جنوا» برسانم.

اواخر هفته بود که رابط جدید به سراغم آمد. او یک شکارچی بود. پنجاه مارک طلب کرد. می ارزید. فوری پرداختم. شب را در کلبه ای متروک به سر بردیم. شب خوبی بود. در آن شب من از آلمان وداع کردم. چنین وداعی برای من غیر قابل تحمل بود. شبیه کودکی بودم که مادرش در بستر نزع افتاده باشد. چند قدم آن طرف تر قدم به خاک اتریش عزیز گذاشتیم. یک نگهبان مرزی از دور مستقیما به طرف کلبه ای که ما در آن بودیم آمد، خودمان را زیر پله ها قایم کردیم. نگهبان مزبور درست موقعی از پهلوی ما گذشت که سرفه ی شدیدی عارض من شد ولی به هر زحمتی بود خودخوری نموده سرفه را در سینه خفه کردم.

تقریبا همان روز به آدرس بعدی رسیدم. آدرس بعدی عبارت بود از یک میخانه ی اتریشی که رابط آن جا از من با یک غذای عالی و شرابی گوارا پذیرایی نمود. از آن جا با تاکسی به «اینربروک» رفتم. رابط بعدی یک اونتر اشتورم فوهرر اس اس بود که در آن جا کارگاه تعمیراتی داشت و ظاهرا از فعالیت های مخفیانه اش سیر شده بود. وقتی چشمانش به من افتاد تشر زد: «گورت را از این جا هرچه زودتر گم کن. هرچه لات و لوت گیر می آروند می فرستند سراغ من. آن سروان فرانسوی را می بینی، اگر زود گم نشوی فوری صدایش می کنم…»

من هم فوری گورم را گم کردم. به سراغ آدرس دوم رفتم. آن جا یک آبجوفروشی بود. دو در ورودی داشت که کسی که نقشه ی فرار مرا تهیه کرده بود شفاها به من تذکر داده بود که از در دست چپی داخل شو، زیرا در دست راستی مستقیما به ستاد مرکزی «سوررت» یا پلیس مخفی فرانسه منتهی می شود. اما بدبختانه از فرط دستپاچگی از در دست راستی تو رفتم و مستقیما وسط اداره ی پلیس مخفی سر در آوردم.، آن وقت بود که وحشتزده به کارمندان موجود در اتاق گفتم: «سلام، ممکن است بفرمایید خانم هوبر در این حدود کجا زندگی می کنند؟» مردی که مخاطب من بود منظورم را نفهمید، اما رفیقش کمی آلمانی حرف می زد، دو نفری مرا از زیر تا بالا برانداز کردند، سپس آدرس خانم هوبر را به من دادند.

خانم هوبر پیرزنی مهربان بود. برایم تاکسی تهیه کرد و مرا همراه خودش به مقصد بعدی واقع در نزدیکی های «برنرپاس» برد. رابط آن جا هم یک کافه چی بود، ۳۰۰ مارک خواست. من هم دادم. ناگهان آرزویی در قلبم شعله ور شد؛ آرزوی دیدار زن و فرزندان، زیرا آن ها کاملا نزدیک آن جا زندگی می کردند. پنج سال می شد که زن و بچه هایم را ندیده بودم. برای آن ها حتی کاغذ هم ننوشته بودم. نمی دانستند من مرده ام یا زنده. خواستم به دیدن شان بروم ولی به یاد اندرز یکی از رفقای اس اس افتادم که به من سفارش کرده بود: «به دیدن هیچ آشنایی نرو. از همه ی اقوامت دوری کن. به هیچ قیمتی حاضر نشو جز با رابط ها با کس دیگری هم صحبت شوی.» بدین ترتیب من هم آرزویم را سرکوب کرده از دیدار زن و فرزندانم با نهایت حسرت چشم پوشیدم.

ارتفاعات تنگه برنر هنوز پوشیده از برف بودند. عبور از تنگه مشکل تر بود. عبور بین بایرن – تیرول به خاطر قاچاقچیانی که آن جا را گذرگاه خود کرده بودند به سختی کنترل می شد. حتی قاچاق انسان هم از آن جا چندین بار سابقه داشت. سه نوع بلد راه و قاچاقچی وجود داشت: دسته ی اول جز پول چیزی نمی شناختند. دسته ی دوم جزو ایده آلیست های سیاسی بودند، دسته ی سوم جنایتکاران و قاتلین فراریان را قاچاق می کردند. مجبور بودم آن قدر صبر کنم تا ببینم نصیب کدام دسته می شوم.

کافه ای که اقامت داشتم شبی مورد محاصره ی پلیس قرار گرفت. زن کافه چی که خود یکی از رابط ها بود به موقع خبردار شد و مرا لابه لای (خرت و خورت)های انبار مخفی کرد. وسط تار عنکوبت های ضخیم ایستاده بودم و می شنیدم که چگونه زن کافه چی پلیس های فرانسوی را به نوشیدن عرق دعوت می کرد. وقتی ساعتی بعد آن ها رفتند فهمیدم که آن ها برای دستگیری من نیامده بودند بلکه به دنبال عده ای قاچاقچی می گشتند.

یک هفته ی تمام در آن جا ماندم تا بالاخره یکی از مشتریان کافه مرا همراه خودش از مرز گذرانید. چمدانم را برای بردن به آن سوی مرز به یک کشیش دوچرخه سوار سپردم تا با خودش به مقصد بعدی که در خاک ایتالیا قرار داشت ببرد. کشیش مزبور که ردای سیاه رنگی پوشیده بود، اجازه ی عبور و مرور از مرز داشت. هیچ کس او را کنترل نمی کرد، به همین جهت سال ها پیش بسیاری از یهودیان را با استفاده از حسن نیت مرزداران به خاک ایتالیا فراری داده بود، از من اصلا نپرسید کیستم، حتی نخواست بداند از کجا آمده ام، بالاخره در کمرکش کوهی ما هم از مرز گذشتیم و بدین ترتیب با اتریش هم وداع گفتم.

بعد از رسیدن به اولین آبادی سوار تاکسی شده به مقصد اول یعنی «استرسینگ» ورود نمودیم. در آن جا چمدانم را تحویل گرفتم و هم در آن جا بود که لباس مخصوص ساکنین کوهستان را که به تن داشتم با یک لباس شخصی معمولی عوض نمودم.

از استرسینگ شبی باز به کمک یک کشیش دیگر خودم را به «مران» رساندم. تمام شب را با آن پدر مقدس گذراندم و هنوز هم که هنوز است محبت های این کشیش را فراموش ننموده ام.

در «مران» برگ اجازه ی ورود به آرژانتین را به دست آوردم. دیگر اسمم «اتو هنینگر» نبود بلکه شده بود «ریکاردو کلمنت»، در آن موقع هرگز به خواب هم نمی دیدم که چند سال بعد این اسم ممکن است به دهان جهانیان بیفتد.

نمی دانم چطور می شد که در همه جا شانس می آوردم. مثل این بود که دست غیبی همه ی موانع را از سر راه من برمی داشت. شاهکار دیگرم گرفتن یک گذرنامه ی مخصوص فراریان از دفتر صلیب سرخ بین المللی بود. کشتی ۱۶ روز دیگر حرکت می کرد. طی این ایام در خانه ای واقع در «ویابالبو» پانسیون بودم و بیش تر اوقاتم را به نوشیدن شراب معروف «چیانتی» می گذراندم.

ادامه دارد…

۲۳۲۵۹