چگونه می توانید در پیشگیری از خودکشی دیگران موثر باشید؟

فریبرز دارتاج در مصاحبه ای با بیگ نیوز ، وی با ارائه راهکارهایی برای جلوگیری از خودکشی به بهانه روز جهانی پیشگیری از خودکشی ، گفت: با توجه به منابع پیشگیری از خودکشی ، بهترین راه پیشگیری از خودکشی بررسی و اطمینان از وجود عوامل خطر برای خودکشی است. خودکشی کردن “. شایعترین عوامل خطر برای خودکشی شامل ژنتیک ، اختلالات روانشناختی ، سو abuse مصرف مواد و مشکلات خانوادگی ، اقتصادی و اجتماعی است.

وی گفت: “ژنتیک نقش مهمی در خطر خودکشی دارد ، بنابراین سابقه خودکشی در خانواده ، خطر عقاید خودکشی در میان سایر اعضای خانواده را افزایش می دهد که این شامل 55٪ رفتارهای خودکشی است.” “سابقه خانوادگی اختلالات روانی و سو substance مصرف مواد نیز یک عامل خطر برای خودکشی است ؛ به همین ترتیب ، قرار گرفتن در معرض خودکشی (به عنوان مثال ، مشاهده خودکشی یکی از اعضای خانواده یا یافتن جسد) نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به رفتار خودکشی در اعضای خانواده.

نقش اختلالات روانی و افسردگی در افزایش خطر خودکشی

رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران همچنین گفت: اختلالات روانی تأثیر عمده ای در افزایش خطر خودکشی دارد. وی گفت: “برآوردها نشان می دهد که تا 90٪ افرادی که به زندگی خود پایان می دهند از نوعی اختلال روانی رنج می برند.” اختلالات روانی با بیشترین شیوع خودکشی در ارتباط با آنها شامل اختلالات افسردگی اساسی ، اختلال دو قطبی ، اسکیزوفرنی ، اختلالات شخصیتی ، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و اختلالات خوردن است. افرادی که دارای اختلالات افسردگی اساسی و اختلال دو قطبی هستند ، 20 برابر بیشتر از سایر افراد با سایر اختلالات ، خودکشی می کنند.

طبق گفته وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده ، حداقل 90 درصد از کسانی که به دلیل خودکشی می میرند از یک یا چند اختلال روانی مانند اختلال دو قطبی ، اسکیزوفرنی یا الکلیسم ، و به ویژه افسردگی رنج می برند. براساس بنیاد پیشگیری از خودکشی آمریکا ، افسردگی نیمی از خودکشی ها را نیز به خود اختصاص داده است.

وی افزود: بررسی حدود 6000 بزرگسال در هشت کشور نشان داد که تقریباً 22 درصد از افرادی که مورد تجاوز قرار گرفته بودند و مبتلا به PTSD بودند ، در مقطعی خودکشی کرده اند. اختلال استرس پس از سانحه (PSTD) یا موارد متعدد ضربه ، خطر خودکشی را افزایش می دهد. این امر تا حدی به این دلیل است که افسردگی پس از سانحه در میان مبتلایان به PTSD شایع است و باعث احساس درماندگی و ناامیدی می شود ، بنابراین می تواند منجر به خودکشی شود.

اعتیاد به مواد مخدر و سو abuse مصرف دومین عامل شایع در اقدام به خودکشی است

وی گفت: پس از اختلالات روانشناختی ، سو abuse مصرف مواد دومین عامل خطر برای خودکشی است. “آمارها نشان می دهد که در 61٪ موارد خودکشی کامل ، اعتیاد به الکل در زمان مرگ وجود دارد.” مصرف هروئین و کوکائین نیز از عوامل خطر خودکشی است ، به طوری که مصرف کنندگان هروئین 14 برابر بیشتر از افراد کوکائین و افراد کوکائین هنگام ترک خودکشی احتمال خودکشی دارند. به طور کلی ، اختلالات بهداشت روان (به ویژه افسردگی و سو substance مصرف مواد) بیش از 90٪ از کل خودکشی ها را تشکیل می دهد.

وی ادامه داد: اغلب اوقات ، عوامل روانی و سو abuse مصرف مواد وجود دارد و دسترسی آسان به سلاح و سایر روش های خودکشی این خطر را بیشتر افزایش می دهد ؛ به عنوان مثال ، میزان خودکشی در خانواده هایی که یکی از اعضا دارای آن است ، بیشتر است. از این عوامل خطر و همچنین دارای اسلحه است ، نسبت به خانواده های غیرمسلح و یکی از اعضای با همان خطر.

خودکشی به دلیل بیماری ، مشکلات و موقعیت های خانوادگی

رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران همچنین مشکلات و موقعیتهای خانوادگی ، اقتصادی و اجتماعی را از عوامل م riskثر در خطر خودکشی دانست و گفت: “ممکن است فردی در صورت مواجهه با آسیب یا ترس از آسیب ، تصمیم بگیرد زندگی خود را پایان دهد. ” موقعیت هایی مانند از دست دادن شغل ، بی خانمانی ، مشکلات مالی (فقر) ، پایان دوستی نزدیک یا رابطه عاشقانه یا طلاق ، افت تحصیلی ، از دست دادن پذیرش دوستان یا خانواده (انزوای اجتماعی) ، وقوع یک رویداد استرس زا در زندگی ، از دست دادن عزیز و سایر فشارهای زندگی می تواند احتمال خودکشی را افزایش دهد. تصور می شود که هر یک از این عوامل 20٪ از خطر کلی خودکشی را تشکیل می دهد.

وی همچنین بروز یک بیماری لاعلاج یا درد مزمن را به عنوان آخرین عامل خطر برای خودکشی عنوان کرد و افزود: اگر فردی دچار درد یا بیماری مزمن است و امیدی به درمان ندارد یا از رنج خود خسته شده است ، او ممکن است رنج ببرد. ” به نظر می رسد خودکشی راهی برای کسب عزت و کنترل زندگی است. در بعضی از کشورها ، اتانازی (مرگ داوطلبانه یا خودکشی) یا خودکشی با کمک جسمی به همین دلیل قانونی شده است. بر اساس مطالعه ای در مجله پیشگیری پزشکی آمریکا ، شرایط سلامت جسمی مانند آسم ، آسیب مغزی ، سرطان ، نارسایی قلبی ، صرع ، HIV / AIDS ، میگرن و بیماری پارکینسون با خطر بالاتر و خطر خودکشی در ارتباط است.

وی ادامه داد: درد مزمن یا بیماری صعب العلاج خطر خودکشی را افزایش می دهد زیرا می تواند باعث اضطراب و افسردگی شود. طبق تحقیقات ، افراد مبتلا به درد مزمن چهار برابر بیشتر از افراد بدون درد ، افسردگی و اضطراب هستند. این افراد به دلیل نیاز به مراقبت ، ویزیت های مكرر پزشك ، پرداخت هزینه های بستری در بیمارستان و معالجه خانوادگی ، معتقدند زندگی آنها برای دیگران سخت است و به دلیل استرس عاطفی بیش از حد و ناتوانی ، احساس بی ارزشی می كنند. و اغلب می گویند که عزیزانشان یا دنیای گسترده تر ، بعد از آنها وضعیت بهتری خواهند داشت.

وی معتقد است در حالی که بین سلامت روان و خودکشی ارتباط جدی وجود دارد و یک خطر جدی وجود دارد ، بیشتر افراد با وضعیت روانی نامتعادل اقدام به خودکشی کامل نمی کنند یا اقدام به آن نمی کنند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها گزارش داده اند که 54 درصد از افرادی که به دلیل خودکشی می میرند ، وضعیت بهداشت روانی شناخته شده ندارند. بنابراین ، استراتژی های پیشگیری به طور کلی بر آگاهی عمومی از علائم و عوامل خطر خودکشی تأکید می کنند.

چند روش برای جلوگیری از خودکشی چیست؟

رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران در ادامه راهکارهایی برای جلوگیری از خودکشی در افراد ارائه داد و گفت: بسیاری از کشورها به نیاز و تأثیر مثبت راهکارهای پیشگیری از خودکشی پی برده اند و برای اطمینان از وجود آنها تلاش می کنند. نشان داده شده است که استراتژی های محدود کردن دسترسی به روش های متداول خودکشی میزان خودکشی را کاهش می دهد. با این حال ، نیاز به یک رویکرد چند رشته ای وجود دارد که شامل اقدامات مداخله روانشناختی حرفه ای و تخصصی و فعالیت مراکز مربوطه ، از جمله مراکز بحران است.

وی با بیان اینکه روش های تخصصی پیشگیری از خودکشی مبتنی بر درمان عوامل خطر خودکشی است ، افزود: درمان علاوه بر جلوگیری از افکار خودکشی و اقدامات درمانی ، مبتنی بر شرایط اساسی است و اگر فردی از اختلالات روانی رنج ببرد ، اولین برنامه درمانی که دانسشت برای درمان این اختلال انجام داد ؛ شواهد قانع کننده ای وجود دارد که نشان می دهد پیشگیری و درمان به موقع اختلالاتی که از عوامل خطر خودکشی هستند ، مانند افسردگی و اعتیاد به الکل ، می تواند خودکشی را تا حد زیادی کاهش دهد.

دارتاج گفت: درمان شناختی-رفتاری (CBT) یا رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) یکی از متداول ترین روش های پیشگیری از خودکشی است. “درمان شناختی-رفتاری یک درمان رایج برای انواع مختلف افراد است.” آنها از اختلالات روانی رنج می برند. در این نوع روان درمانی ، روش های جدیدی برای مقابله با استرس و تجربه های زندگی استرس زا و ناخوشایند به فرد آموزش داده می شود. به این ترتیب ، وقتی فردی افکار خودکشی دارد ، می تواند جهت آن افکار را تغییر دهد و به روشی متفاوت از تلاش برای تصرف زندگی شخصی خود با آنها برخورد کند.

این روانشناس همچنین درباره رفتار درمانی دیالکتیکی توضیح داد و افزود: رفتار درمانی دیالکتیکی برای کمک به فرد در شناسایی احساسات یا اعمال تحریف شده یا ناسالم به کار می رود. این روش درمانی تکنیک هایی را در مورد چگونگی کنار آمدن با شرایط دشوار یا مشکل ساز ارائه می دهد. با این حال ، برای جلوگیری از خودکشی ، تحقیقات بیشتری در مورد روان درمانی لازم است ، اگرچه بیشتر مطالعات نشان داده است که DBT میزان خودکشی را کاهش می دهد.

به گفته دراتاج ، دارو را می توان به عنوان روشی برای پیشگیری از خودكشی نیز توصیف كرد ، با این وجود بحث هایی در مورد اثربخشی این روش درمانی وجود دارد ، زیرا بسیاری از داروهایی كه برای درمان اختلالات روانی استفاده می شوند ، خطر خودكشی را افزایش می دهند ، زیرا این امر عارضه جانبی دارد. به ویژه برخی از داروهای ضد افسردگی خطر عقاید و رفتار خودکشی را افزایش می دهند ، اما این خطر ممکن است مربوط به سن باشد. مطالعات بالینی نشان داده است که در جوانان که داروهای ضد افسردگی مصرف می کنند ، خطر خودکشی و ایده خودکشی افزایش می یابد ، اما در افراد مسن این عارضه جانبی کاهش می یابد.

رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران ، افزایش آگاهی در بین پزشکان را روشی پیشگیری خواند و گفت: تحقیقات نشان می دهد بسیاری از افرادی که خودکشی کرده اند یا اقدام به خودکشی کرده اند سال گذشته به پزشکی مراجعه کرده اند اما متأسفانه تشخیص داده نمی شود و علائمی ندارند با این حال ، افزایش آموزش و آگاهی در بین متخصصان پزشکی در مورد رفتار خودکشی و علائم هشدار دهنده ممکن است میزان خودکشی را در آینده کاهش دهد.

وی همچنین روش دیگری برای جلوگیری از خودکشی را روش “خطوط بحران” ذکر کرد و افزود: “البته هنوز هیچ یافته قوی و قابل اعتمادی در مورد اثربخشی این خطوط یافت نشده است که نشان دهد استفاده از آنها م effectiveثر است یا نه ” با این حال ، یکی از پیامدهای مثبت این خطوط این است که باعث افزایش آگاهی عمومی در مورد خودکشی می شود. همچنین ، مداخلات و آموزش های مربوط به مدارس ، خانواده ها و سازمان ها ، از جمله مدیریت بحران ، تقویت عزت نفس ، آموزش و پرورش مهارت های مقابله ای و تصمیم گیری صحیح و … می تواند خطر خودکشی در جوانان را کاهش دهد و در آنها مثر باشد. پیشگیری از خودکشی

دراتاج معتقد است که پیشگیری از خودکشی می تواند تا زمان دریافت کمک تخصصی به صورت غیرحرفه ای و توسط یک فرد عادی انجام شود. پیشگیری از خودکشی با شناخت علائم هشدار دهنده و جدی گرفتن آنها آغاز می شود. در بیشتر موارد ، افرادی که فکر می کنند یا احساس خودکشی می کنند با وضعیتی روبرو می شوند که اگر فقط بتوانند از کمک مورد نیاز خود استفاده کنند و بدانند که تنها نیستند ، به موقع منصرف می شوند.

چگونه می توان جلوی افرادی را گرفت که می خواهند خودکشی کنند؟

این روانشناس به مردم در مورد چگونگی کمک به افرادی که قصد خودکشی یا افکار خودکشی دارند و ابتدا باید خودکشی را به عنوان یک درخواست کمک ببینند ، توصیه کرد. وقتی شخصی افکار خودکشی دارد ، لزوماً نشانه این نیست که می خواهد بمیرد. بلکه نشانه این است که آنها از لحاظ روحی و روانی درد زیادی دارند ، اما نمی دانند چگونه آن را درمان کنند و خودکشی تنها گزینه آنها برای فرار از موقعیتی است که در آن قرار دارند. اگر یکی از دوستان یا اعضای خانواده دارای علائم هشدار دهنده خودکشی است ، بهترین راه برای کمک به شما صحبت با او است.

وی ادامه داد: به او بگویید که تنها نیست و شما به او علاقه مند هستید. خوب بپرسید که آیا او دیگر در رابطه غوطه ور نیست. بسیاری از افراد می ترسند که با صحبت کردن ، ایده خودکشی بالا رفته و احتمال وقوع آن را افزایش دهد ، این درست نیست. واقعیت این است که صحبت در مورد خودکشی تصور خودکشی به کسی نمی دهد و بالعکس ، صریح و صادقانه صحبت کردن و فرصت دادن به فرد برای ابراز احساسات خود در مورد افکار خودکشی می تواند احساسات منفی را متوقف کرده و از تلاش جلوگیری کند برای خودکشی

دراتاژ افزود: البته هنگام صحبت در مورد چند نکته مراقب باشید؛ ابتدا شخص را جدی بگیرید و از بحث و جدال با او خودداری کنید. از گفتن جملاتی مانند؛ “شما باید برای زندگی بسیار ارزش قائل شوید” یا “خودکشی شما به خانواده های شما آسیب زیادی می رساند” و ….. از این کار خودداری کنید از احساسات او کم نکنید. ممکن است فکر کنید که مشکلات آنها به قدری جدی نیست که بتواند افکار یا رفتارهای خودکشی را تضمین کند ، اما آنچه اهمیت دارد این است که این مشکلات چقدر برای خودشان جدی هستند. اگر این مشکلات برای آنها مهم است ، پس در ذهن آنها ، خودکشی ممکن است یک گزینه مناسب به نظر برسد.

رئیس انجمن روانشناسی تربیتی ایران افزود: به او قول رازداری دهید. اما به خاطر داشته باشید وقتی زندگی او در معرض خطر است و برای ایمن نگه داشتن زندگی وی لازم است با یک متخصص بهداشت روان صحبت کنید ، باید قول خود را بردارید. شما همچنین گوش دادن فعال و همدلانه دارید. شنونده خوب بودن به مهارت خاصی احتیاج ندارد. صبور باشید و قبول کنید. از بحث بپرهیزید یا سعی کنید راه حل های ساده پیدا کنید. از هرگونه اظهار نظر خودداری کنید چنین تلاش هایی ممکن است ناچیز به نظر برسد و کسانی که تجربه می کنید ناچیز و آسیب دیده به نظر برسند. فقط بگذارید آن شخص احساسات خود را تخلیه کند. مهم نیست که مکالمه چقدر منفی به نظر می رسد ، واقعیت برقراری ارتباط و انجام آن نشانه مثبتی است ، هنگام گوش دادن و ابراز حمایت ، دلسوزانه و غیرمسئولانه رفتار کنید ، گاهی اوقات این افراد دوست دارند (یا به شهوت زبان محبوب) که آنها آنها را دوست دارند و حمایت دیگران را در گفتار ، رفتار و کردارشان نشان دهید.

وی افزود: حمایت خود را ادامه دهید. با کسی حتی بعد از بحران فوری خودکشی در ارتباط باشید. پشتیبانی شما برای اطمینان از اینکه دوست یا عضو خانواده در مسیر درست بهبودی قرار دارد ضروری است. به آنها اطمینان دهید که کمک در دسترس است و زندگی آنها برای شما مهم است. فعال باش. افرادی که اقدام به خودکشی می کنند اغلب اعتقاد ندارند که به آنها کمک خواهد شد ، بنابراین ممکن است لازم باشد کمک بیشتری دریافت کنید. این بسیار مبهم است که بگوییم: “اگر شما به چیزی احتیاج دارید یا می توانم کاری انجام دهم با من تماس بگیرید.” منتظر تماس شخصی نباشید یا حتی تماس های شما را رد کنید ، دوباره تماس بگیرید و شخص را دعوت کنید.

درتاج همچنین به شما توصیه کرد تغییرات مثبت را در زندگی آنها تحریک کنید. یک رژیم غذایی سالم ، خواب کافی و قرار گرفتن در معرض آفتاب یا طبیعت حداقل 30 دقیقه در روز. ورزش نیز بسیار مهم است زیرا باعث ترشح اندورفین ، تسکین استرس و بهبود وضعیت روحی و روانی می شود. از وسایل احتمالی خودکشی اجتناب کنید و اگر به نظر می رسد در معرض خطر خودآزاری هستند ، آنها را تنها نگذارید و برای جلوگیری از هرگونه وسیله ای که ممکن است برای صدمه زدن به خود استفاده کنند ، اقدامات لازم را انجام دهید.

وی در پایان گفت: “سرانجام ، آنها را به دریافت کمک حرفه ای تشویق کنید.” از آنها بخواهید که به یک متخصص بهداشت روان مراجعه کنند. پس از تعیین وقت ملاقات و شروع درمان ، برای تشویق آنها برای ادامه قرارهای بعدی و برنامه های درمانی ، در تماس باشید و اگر متخصصی دارویی را برای شما تجویز كرد ، مطمئن شوید كه دوست یا اعضای خانواده شما از این دستورالعمل ها پیروی می كنند. مصرف کردن همچنین از عوارض جانبی احتمالی دارو آگاه باشید و در صورت وخیم شدن شرایط حتماً به پزشک متخصص اطلاع دهید. کمی صبر و استقامت لازم است ، یافتن دارو یا درمانی که برای یک فرد خاص مناسب باشد اغلب به مدت طولانی نیاز دارد.

انتهای پیام