حنجره و تارهای صوتی

حنجره که به آن جعبه صدا نیز می‌گویند عضوی لوله‌ای در گلوی شماست که نقش حیاتی در صحبت کردن تنفس و بلع ایفا می‌کند. تارهای صوتی دو نوار کوچک عضلانی داخل حنجره با ارتعاش خود هنگام عبور هوا صدا تولید می‌کنند. سلامت این دو بخش برای کیفیت صدا و عملکردهای حیاتی دیگر ضروری است.

حنجره چیست و کجاست

حنجره که اغلب از آن به عنوان جعبه صدا یاد می‌شود ساختاری غضروفی و عضلانی است که در قسمت جلوی گردن بالای نای و زیر حلق قرار دارد. موقعیت دقیق آن تقریباً در مقابل مهره‌های گردنی سوم تا ششم است. برای تشخیص جایگاه آن می‌توان خط وسط جلوی گردن را لمس کرد تا به برجستگی سیب آدم رسید که بخشی از غضروف تیروئید حنجره است و معمولاً در مردان برجسته‌تر است. ابعاد حنجره با توجه به سن و جنس فرد متفاوت بوده و از چندین غضروف اصلی و فرعی تشکیل شده که توسط عضلات و رباط‌ها به هم متصل شده‌اند. عصب‌دهی حنجره توسط شاخه‌های عصب واگ (عصب دهم مغزی) صورت می‌گیرد که کنترل حرکت عضلات حنجره و تارهای صوتی را بر عهده دارند.

غضروف‌های حنجره

اسکلت اصلی حنجره از چندین غضروف هیالین و الاستیک تشکیل شده است. سه غضروف منفرد شامل غضروف تیروئید (بزرگترین غضروف که سیب آدم را تشکیل می‌دهد) غضروف کریکوئید (انگشتری شکل و در پایین تیروئید) و اپی‌گلوت (زبانه کوچک بالای حنجره که هنگام بلع مسیر هوا را مسدود می‌کند) وجود دارند. سه غضروف زوج نیز شامل غضروف‌های آریتنوئید (هرمی شکل و متصل به کریکوئید که محل اتصال تارهای صوتی هستند) کورنیکولیت (قرنی شکل) و کونئیفرم (میخی شکل) می‌باشند. این غضروف‌ها با حرکت نسبت به یکدیگر دهانه حنجره و وضعیت تارهای صوتی را تغییر می‌دهند.

عضلات حنجره

عضلات حنجره به دو دسته بیرونی و درونی تقسیم می‌شوند. عضلات بیرونی حنجره را به ساختارهای اطراف مانند استخوان هیویید و جناغ سینه متصل کرده و مسئول حرکت کلی حنجره به بالا و پایین در گردن هستند که در اعمالی مانند بلع و تغییرات کلی زیر و بمی صدا نقش دارند. عضلات درونی که به غضروف‌های حنجره متصل‌اند حرکات دقیق‌تر غضروف‌ها را کنترل می‌کنند. این عضلات مسئول باز و بسته کردن شکاف بین تارهای صوتی (گلوت) کشش و شل کردن تارهای صوتی و تغییر ضخامت آن‌ها هستند که مستقیماً در تولید صدا و تنظیم زیر و بمی و بلندی آن نقش دارند. همچنین عضلات درونی در محافظت از راه هوایی هنگام بلع نیز حیاتی هستند.

نقش حنجره و تارهای صوتی در ایجاد صدا

تولید صدا در انسان یک فرآیند پیچیده است که با همکاری ریه‌ها حنجره تارهای صوتی و حفره‌های تشدیدکننده (حلق دهان و بینی) انجام می‌شود. هوای بازدمی از ریه‌ها به سمت بالا حرکت کرده و وارد حنجره می‌شود. در حنجره تارهای صوتی حقیقی (که به آن‌ها چین‌های صوتی نیز گفته می‌شود) دو نوار عضلانی-مخاطی هستند که هنگام صحبت کردن به یکدیگر نزدیک می‌شوند. عبور جریان هوای فشرده از میان این تارهای صوتی نزدیک به هم باعث ارتعاش آن‌ها می‌شود. این ارتعاش موج صوتی اولیه‌ای تولید می‌کند که به صورت یک صدای خام و بم است. تارهای صوتی کاذب که بالای تارهای صوتی حقیقی قرار دارند معمولاً در تولید صدای طبیعی نقش ندارند و بیشتر در حفاظت از راه هوایی و برخی صداهای خاص مانند فریاد یا سرفه فعال می‌شوند.

ویژگی‌های صدا

صدای هر فرد دارای سه ویژگی اصلی است: بلندی زیر و بمی و کیفیت. بلندی صدا به میزان فشار هوای بازدمی و شدت برخورد تارهای صوتی بستگی دارد؛ هرچه فشار هوا و ارتعاش شدیدتر باشد صدا بلندتر است. زیر و بمی صدا با طول و کشش تارهای صوتی تنظیم می‌شود؛ تارهای صوتی بلندتر و کشیده‌تر صدای زیرتر و تارهای صوتی کوتاه‌تر و ضخیم‌تر صدای بم‌تر تولید می‌کنند. به همین دلیل صدای مردان (که تارهای صوتی بلندتری دارند) بم‌تر از صدای زنان و کودکان است. کیفیت صدا به نحوه ارتعاش تارهای صوتی و بسته شدن کامل آن‌ها بستگی دارد؛ اگر تارهای صوتی به خوبی بسته نشوند صدا ممکن است نفس‌آلود یا خشن به نظر برسد. این سه ویژگی با همکاری یکدیگر صدای منحصر به فرد هر فرد را شکل می‌دهند و تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند سن جنسیت وضعیت سلامتی و نحوه استفاده از صدا قرار می‌گیرند.

مربی صداسازی

اعمال دیگر حنجره

علاوه بر تولید صدا حنجره اعمال حیاتی دیگری نیز دارد. یکی از مهمترین آن‌ها حفاظت از راه هوایی هنگام بلع است. اپی‌گلوت و بسته شدن تارهای صوتی مانع ورود غذا و مایعات به داخل نای و ریه‌ها شده و از آسپیراسیون (ورود مواد به ریه) جلوگیری می‌کنند. حنجره همچنین در تنظیم جریان هوا هنگام تنفس نقش دارد؛ هنگام دم عمیق تارهای صوتی کمی از هم باز می‌شوند تا هوای بیشتری وارد شود. عمل دیگر حنجره ایجاد فشار داخل قفسه سینه است که برای فعالیت‌های سنگین مانند بلند کردن اجسام یا زور زدن ضروری است. در این حالت پس از یک دم عمیق تارهای صوتی محکم بسته می‌شوند و فشار هوا در ریه‌ها افزایش می‌یابد.

تغییرات صدا در حین رشد

صدای انسان از بدو تولد تا کهنسالی دستخوش تغییرات می‌شود. صدای گریه نوزادان معمولاً زیر است و با رشد تغییر می‌کند. در دوران کودکی تفاوت چندانی در صدای دختران و پسران وجود ندارد. اما با شروع بلوغ (معمولاً بین ۱۰ تا ۱۲ سالگی) به خصوص در پسران به دلیل رشد سریع حنجره و افزایش طول و ضخامت تارهای صوتی تحت تأثیر هورمون‌ها صدا به طور قابل توجهی بم‌تر می‌شود که این دوره ممکن است با گرفتگی موقت صدا همراه باشد. در دختران نیز صدا کمی بم‌تر می‌شود اما تغییرات به شدت پسران نیست. از حدود ۲۰ سالگی تا ۷۰ سالگی صدا نسبتاً پایدار می‌ماند هرچند ممکن است کمی بم‌تر شود. پس از ۷۰ سالگی به دلیل فرسودگی و تغییرات بافتی در حنجره ممکن است تارهای صوتی حجم و کشش خود را از دست دهند که می‌تواند منجر به صدایی ضعیف‌تر لرزان یا کمی زیرتر (به خصوص در مردان مسن) شود.

بیماری‌های حنجره

بیماری‌های حنجره می‌توانند طیف وسیعی از مشکلات را شامل شوند که بر صدا تنفس یا بلع تأثیر می‌گذارند. این بیماری‌ها ممکن است ناشی از التهاب عفونت استفاده نادرست یا بیش از حد از صدا رشد توده‌های خوش‌خیم یا بدخیم آسیب عصبی یا تروما باشند. اختلالات حنجره می‌توانند کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهند و در موارد شدیدتر مشکلاتی جدی برای تنفس یا بلع ایجاد کنند. تشخیص دقیق علت بیماری حنجره برای انتخاب بهترین روش درمانی ضروری است.

انواع اختلال‌های تارهای صوتی

تارهای صوتی ممکن است دچار اختلالات مختلفی شوند. برخی از شایع‌ترین آن‌ها شامل ندول‌ها (گره‌های صوتی) پولیپ‌ها و کیست‌ها هستند که معمولاً ناشی از استفاده نادرست یا سوء استفاده مزمن از صدا ایجاد می‌شوند و منجر به گرفتگی صدا می‌شوند. التهاب تارهای صوتی (لارنژیت) که می‌تواند حاد یا مزمن باشد اغلب به دلیل عفونت‌های ویروسی باکتریایی یا تحریک‌کننده‌ها رخ می‌دهد. فلج یا ضعف تارهای صوتی که ناشی از آسیب به عصب کنترل‌کننده آن‌ها است یکی دیگر از اختلالات مهم است که می‌تواند بر صدا بلع و تنفس تأثیر بگذارد. همچنین تومورهای خوش‌خیم یا بدخیم (سرطان حنجره) می‌توانند بر عملکرد تارهای صوتی اثر بگذارند.

علت اختلال‌های تارهای صوتی

علل اختلالات تارهای صوتی بسیار متنوع هستند. استفاده نادرست یا بیش از حد از صدا مانند فریاد زدن مکرر آواز خواندن با تکنیک اشتباه یا صحبت کردن طولانی مدت بدون استراحت یکی از دلایل اصلی ایجاد ندول‌ها و پولیپ‌ها است. عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی (مانند سرماخوردگی و آنفولانزا) می‌توانند باعث لارنژیت حاد شوند. رفلاکس معده به مری (GERD) می‌تواند با تحریک مزمن مخاط حنجره منجر به لارنژیت رفلاکسی و سایر مشکلات شود. سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض دود و مواد شیمیایی تحریک‌کننده نیز عامل مهمی در التهاب مزمن و افزایش خطر ابتلا به سرطان حنجره است. آسیب‌های عصبی ناشی از جراحی در ناحیه گردن یا قفسه سینه تومورها عفونت‌ها یا بیماری‌های عصبی می‌توانند منجر به فلج تارهای صوتی شوند. تروما به گردن نیز می‌تواند مستقیماً به حنجره یا اعصاب آن آسیب برساند.

علائم

علائم اختلالات تارهای صوتی بسته به نوع و شدت مشکل متفاوت است اما شایع‌ترین علامت تغییر در کیفیت صدا است که به آن دیسفونیا گفته می‌شود. این تغییرات می‌تواند شامل گرفتگی صدا خش‌دار شدن صدا صدای نفس‌آلود ضعف صدا تغییر در زیر و بمی صدا یا ناتوانی در تولید صدای بلند باشد. علائم دیگر ممکن است شامل درد یا ناراحتی در گلو یا گردن احساس وجود توده در گلو سرفه مزمن نیاز مکرر به صاف کردن گلو مشکل در بلع (دیسفاژی) یا مشکل در تنفس (تنگی نفس) باشند. در صورت بروز هرگونه تغییر صدای مداوم که بیش از دو هفته طول بکشد به خصوص اگر همراه با علائم دیگر باشد مراجعه به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی توصیه می‌شود.

تشخیص

تشخیص اختلالات حنجره و تارهای صوتی معمولاً با گرفتن شرح حال دقیق از بیمار و معاینه فیزیکی آغاز می‌شود. پزشک در مورد علائم سابقه پزشکی شغل و نحوه استفاده از صدا سوال می‌کند. مهمترین روش تشخیصی معاینه مستقیم حنجره و تارهای صوتی است که با استفاده از لارنگوسکوپی انجام می‌شود. لارنگوسکوپی می‌تواند با استفاده از آینه یا اندوسکوپ (لوله‌ای نازک و انعطاف‌پذیر یا سخت با دوربین) صورت گیرد. استروبوسکوپی حنجره که نوع پیشرفته‌تری از لارنگوسکوپی است با استفاده از نور چشمک‌زن حرکت موجی تارهای صوتی را در حین ارتعاش با سرعت آهسته‌تر نشان می‌دهد و برای تشخیص ضایعات کوچک یا مشکلات حرکتی تارهای صوتی بسیار مفید است. تصویربرداری مانند سی‌تی اسکن یا ام‌آر‌آی ممکن است برای بررسی ساختارهای اطراف حنجره یا یافتن علل زمینه‌ای مانند تومورها یا آسیب‌های عصبی انجام شود. الکترومیوگرافی حنجره (LEMG) نیز می‌تواند فعالیت الکتریکی عضلات حنجره و عصب‌دهی آن‌ها را ارزیابی کند.

درمان انواع اختلال تارهای صوتی

درمان اختلالات تارهای صوتی به علت و نوع مشکل بستگی دارد. برای بسیاری از اختلالات خوش‌خیم ناشی از سوء استفاده از صدا مانند ندول‌ها پولیپ‌های کوچک و لارنژیت مزمن اولین خط درمان معمولاً صدا درمانی است. گفتاردرمانگر با آموزش تکنیک‌های صحیح استفاده از صدا تمرینات تنفسی و صوتی و راهکارهای بهداشت صوتی به بیمار کمک می‌کند تا فشار کمتری به تارهای صوتی وارد کند و به بهبود آن‌ها کمک کند. درمان دارویی ممکن است برای کنترل علل زمینه‌ای مانند رفلاکس معده یا التهاب استفاده شود. در مواردی که ضایعات بزرگتر یا مقاوم به درمان غیرجراحی وجود دارند (مانند پولیپ‌های بزرگ کیست‌ها یا تومورها) یا در موارد فلج تارهای صوتی جراحی ممکن است لازم باشد. جراحی‌های حنجره معمولاً با استفاده از میکروسکوپ و ابزار دقیق (میکرولارنژری) انجام می‌شوند. تزریق مواد پرکننده به تارهای صوتی یا جراحی‌های مدیالیزاسیون (مانند تیروپلاستی) نیز برای بهبود بسته شدن تارهای صوتی در موارد فلج یا ضعف به کار می‌روند.

فلج تارهای صوتی

فلج تارهای صوتی وضعیتی است که در آن یک یا هر دو تار صوتی قادر به حرکت طبیعی نیستند. این مشکل معمولاً ناشی از آسیب به عصب حنجره‌ای راجعه است که مسئول کنترل حرکت بیشتر عضلات حنجره از جمله عضلات بازکننده و بسته‌کننده تارهای صوتی است. فلج تارهای صوتی می‌تواند یک‌طرفه (فقط یک تار صوتی آسیب دیده) یا دوطرفه (هر دو تار صوتی آسیب دیده‌اند) باشد. فلج یک‌طرفه شایع‌تر است و اغلب باعث مشکلات صدا و گاهی بلع می‌شود. فلج دوطرفه کمتر شایع اما جدی‌تر است و می‌تواند باعث مشکلات شدید تنفسی شود زیرا تارهای صوتی ممکن است در وضعیت نزدیک به هم قرار گیرند و راه هوایی را تنگ کنند.

علائم فلج تارهای صوتی

علائم فلج تارهای صوتی به اینکه یک یا هر دو تار صوتی تحت تأثیر قرار گرفته‌اند و در چه وضعیتی قرار می‌گیرند بستگی دارد. شایع‌ترین علامت در فلج یک‌طرفه تغییر صدا است؛ صدا ممکن است نفس‌آلود ضعیف خشن یا گرفته شود. بیمار ممکن است در تولید صدای بلند مشکل داشته باشد و هنگام صحبت کردن نیاز به نفس‌گیری مکرر داشته باشد. مشکل در بلع به خصوص برای مایعات و سرفه یا خفگی هنگام غذا خوردن نیز از علائم شایع هستند زیرا تار صوتی فلج شده نمی‌تواند به طور کامل بسته شود و راه هوایی را هنگام بلع محافظت کند. در فلج دوطرفه اصلی‌ترین علامت مشکل شدید تنفسی است که ممکن است با صدای خس‌خس هنگام نفس کشیدن همراه باشد زیرا هر دو تار صوتی در وضعیت نزدیک به هم قرار گرفته و راه هوایی را باریک می‌کنند. مشکلات صدا در فلج دوطرفه ممکن است کمتر از فلج یک‌طرفه مشهود باشد.

علت فلج تارهای صوتی

فلج تارهای صوتی ناشی از آسیب به اعصابی است که حنجره را عصب‌دهی می‌کنند به خصوص عصب حنجره‌ای راجعه. این آسیب می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد. جراحی در ناحیه گردن و قفسه سینه مانند جراحی تیروئید جراحی قلب قفسه سینه یا ستون فقرات گردنی یکی از شایع‌ترین علل است. تومورها در ناحیه سر گردن یا قفسه سینه (مانند تومورهای تیروئید ریه یا مری) می‌توانند با فشار بر عصب باعث فلج شوند. عفونت‌ها مانند عفونت‌های ویروسی یا بیماری‌های التهابی نیز می‌توانند به عصب آسیب برسانند. بیماری‌های عصبی مانند سکته مغزی ام‌اس (مولتیپل اسکلروزیس) یا بیماری پارکینسون نیز گاهی با فلج تارهای صوتی همراه هستند. در برخی موارد علت فلج تارهای صوتی نامشخص باقی می‌ماند که به آن فلج ایدیوپاتیک گفته می‌شود. تروما به گردن نیز می‌تواند مستقیماً به اعصاب حنجره آسیب وارد کند.

تشخیص فلج تارهای صوتی

تشخیص فلج تارهای صوتی بر اساس شرح حال بیمار معاینه بالینی و آزمایشات تخصصی صورت می‌گیرد. پزشک متخصص گوش و حلق و بینی با استفاده از لارنگوسکوپی یا استروبوسکوپی حرکت تارهای صوتی را مشاهده می‌کند. در فلج تار صوتی آسیب دیده حرکت نمی‌کند یا حرکت آن بسیار محدود است. برای شناسایی علت زمینه‌ای فلج ممکن است آزمایشات تصویربرداری مانند سی‌تی اسکن یا ام‌آر‌آی از قاعده جمجمه تا قفسه سینه برای بررسی مسیر عصب انجام شود. این تصاویر می‌توانند وجود تومورها یا سایر ضایعات فشاری بر عصب را نشان دهند. الکترومیوگرافی حنجره (LEMG) می‌تواند به ارزیابی شدت آسیب عصبی و پیش‌بینی احتمال بهبودی کمک کند. گاهی ممکن است آزمایشات خون برای بررسی علل عفونی یا التهابی نیز درخواست شود.

درمان فلج تارهای صوتی

درمان فلج تارهای صوتی به علت شدت علائم و اینکه فلج یک‌طرفه یا دوطرفه است بستگی دارد. در برخی موارد فلج به خصوص اگر ناشی از عفونت ویروسی یا تروما باشد ممکن است حرکت تار صوتی به مرور زمان و بدون درمان خاصی بهبود یابد. صدا درمانی اغلب اولین گام درمانی است به خصوص در موارد فلج یک‌طرفه. گفتاردرمانگر با تمرینات خاص به بیمار کمک می‌کند تا از تار صوتی سالم برای جبران عملکرد تار صوتی فلج شده استفاده کند و کیفیت صدا و بلع را بهبود بخشد. اگر فلج پس از چند ماه بهبود نیافت یا علائم شدید باشند روش‌های جراحی مد نظر قرار می‌گیرند. این روش‌ها شامل تزریق مواد پرکننده (مانند کلاژن یا چربی) به تار صوتی فلج شده برای افزایش حجم آن و نزدیک کردن آن به خط وسط یا جراحی مدیالیزاسیون (مانند تیروپلاستی) که با قرار دادن یک ایمپلنت کوچک تار صوتی را به سمت خط وسط هل می‌دهد می‌باشند. در موارد فلج دوطرفه که باعث تنگی شدید راه هوایی می‌شود ممکن است نیاز به ایجاد یک راه هوایی جایگزین از طریق تراکئوستومی یا روش‌های جراحی برای باز کردن گلوت (مانند برداشتن قسمتی از تار صوتی با لیزر) باشد. جراحی بازسازی عصبی (reinnervation) نیز در موارد خاص قابل انجام است.

راهکارهای تقویت حنجره و تارهای صوتی

حفظ سلامت و تقویت حنجره و تارهای صوتی برای داشتن صدایی سالم و توانا ضروری است به خصوص برای افرادی که به صورت حرفه‌ای از صدای خود استفاده می‌کنند (مانند خوانندگان معلمان سخنرانان). مراقبت از حنجره شامل پرهیز از عوامل آسیب‌رسان انجام تمرینات مناسب و رعایت سبک زندگی سالم است. با رعایت نکات بهداشت صوتی می‌توان از بسیاری از مشکلات حنجره پیشگیری کرد و در صورت بروز مشکل روند بهبودی را تسریع بخشید. توجه به علائم هشدار دهنده و مراجعه به موقع به پزشک در صورت بروز تغییرات مداوم صدا نیز بسیار مهم است.

عوامل آسیب به حنجره و تارهای صوتی

عوامل متعددی می‌توانند به حنجره و تارهای صوتی آسیب برسانند. استفاده نادرست یا بیش از حد از صدا مانند فریاد زدن جیغ کشیدن صحبت کردن طولانی مدت با صدای بلند یا نجوا کردن (که فشار زیادی به تارهای صوتی وارد می‌کند) از شایع‌ترین علل آسیب هستند. سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض دود سیگار و آلودگی هوا باعث التهاب مزمن و خشکی حنجره می‌شود. کم آبی بدن نیز باعث خشکی مخاط تارهای صوتی و کاهش انعطاف‌پذیری آن‌ها می‌گردد. رفلاکس اسید معده به حنجره با تحریک و التهاب مداوم می‌تواند آسیب جدی وارد کند. عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی و آلرژی‌ها نیز می‌توانند باعث التهاب و تورم تارهای صوتی شوند. صحبت کردن هنگام سرماخوردگی یا لارنژیت فشار مضاعفی به تارهای صوتی وارد کرده و روند بهبودی را کند می‌کند. مصرف زیاد کافئین و الکل نیز می‌تواند منجر به خشکی شود.

تمرینات گرم کردن و سرد کردن صدا

همانطور که ورزشکاران قبل از فعالیت بدنی عضلات خود را گرم می‌کنند افرادی که از صدای خود به صورت حرفه‌ای استفاده می‌کنند یا قصد استفاده طولانی مدت از صدا را دارند باید تارهای صوتی و عضلات حنجره خود را گرم کنند. تمرینات گرم کردن صدا باعث افزایش جریان خون در عضلات بهبود انعطاف‌پذیری و آمادگی برای تولید صدا می‌شود و خطر آسیب را کاهش می‌دهد. این تمرینات شامل زمزمه کردن لیپ تریل (ایجاد صدای لرزان با لب‌ها) تمرینات تنفسی و خواندن نت‌ها در محدوده‌های مختلف صوتی با صدای نرم است. پس از استفاده طولانی مدت از صدا تمرینات سرد کردن نیز می‌تواند به آرامش عضلات و جلوگیری از سفتی کمک کند. این تمرینات معمولاً شامل زمزمه کردن آرام یا ایجاد صداهای کشیده و نرم در محدوده راحت صوتی است.

رژیم غذایی سالم

رژیم غذایی مناسب و هیدراتاسیون کافی نقش مهمی در سلامت حنجره و تارهای صوتی دارند. نوشیدن مقادیر کافی آب در طول روز برای مرطوب نگه داشتن مخاط تارهای صوتی ضروری است. آب ولرم بهترین گزینه است. برخی مواد غذایی می‌توانند مفید باشند از جمله میوه‌های تازه سبزیجات برگ‌دار (مانند اسفناج و بروکلی که سرشار از آهن هستند و به استقامت صدا کمک می‌کنند) مرغ ماهی آجیل و عسل. از سوی دیگر برخی مواد غذایی و نوشیدنی‌ها می‌توانند مضر باشند. مصرف زیاد کافئین و الکل باعث خشکی می‌شود. غذاهای اسیدی تند یا چرب می‌توانند رفلاکس اسید معده را تشدید کرده و به حنجره آسیب برسانند. محصولات لبنی نیز ممکن است در برخی افراد باعث افزایش تولید مخاط و احساس نیاز به صاف کردن گلو شوند. بهتر است قبل از استفاده طولانی از صدا از مصرف این مواد پرهیز شود.

پیشگیری

پیشگیری از آسیب به حنجره و تارهای صوتی شامل رعایت مجموعه‌ای از نکات بهداشتی و رفتاری است. مهمترین اصل استفاده صحیح و متعادل از صدا است. پرهیز از فریاد زدن جیغ کشیدن و صحبت کردن طولانی مدت با صدای بلند یا نجوا کردن ضروری است. در صورت نیاز به صحبت در محیط‌های پر سروصدا بهتر است از میکروفون استفاده شود. هیدراتاسیون کافی با نوشیدن آب فراوان در طول روز بسیار مهم است. پرهیز از سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض دود و آلودگی هوا نیز حیاتی است. مدیریت رفلاکس معده با تغییرات رژیم غذایی و در صورت لزوم مصرف دارو از آسیب به حنجره جلوگیری می‌کند. استراحت صوتی کافی به خصوص در صورت احساس خستگی یا گرفتگی صدا توصیه می‌شود. اجتناب از صاف کردن مکرر گلو نیز مفید است زیرا این عمل می‌تواند تارهای صوتی را تحریک کند. در صورت بروز علائم سرماخوردگی یا آنفولانزا بهتر است تا حد امکان از صحبت کردن زیاد پرهیز شود. استفاده از دستگاه بخور در محیط‌های خشک نیز می‌تواند به حفظ رطوبت تارهای صوتی کمک کند.

سوالات متداول

آیا فلج تارهای صوتی قابل درمان است؟

بله در بسیاری از موارد فلج تارهای صوتی قابل درمان است. گزینه‌های درمانی شامل صدا درمانی برای بهبود عملکرد صدا و بلع و روش‌های جراحی مانند تزریق پرکننده یا مدیالیزاسیون برای بهبود بسته شدن تارهای صوتی هستند. احتمال بهبودی به علت و شدت فلج بستگی دارد.

برای تقویت تارهای صوتی چه بخوریم؟

نوشیدن آب کافی برای حفظ رطوبت تارهای صوتی ضروری است. مصرف میوه‌ها سبزیجات برگ‌دار (مانند اسفناج) مرغ ماهی آجیل و عسل می‌تواند به سلامت کلی و استقامت صدا کمک کند. از مصرف زیاد کافئین الکل غذاهای تند و اسیدی که باعث خشکی یا رفلاکس می‌شوند پرهیز کنید.

چه زمانی باید به دکتر مراجعه کنیم؟

اگر دچار تغییر صدای مداوم (گرفتگی خشونت ضعف صدا) شدید که بیش از دو هفته طول بکشد به خصوص اگر همراه با درد مشکل در بلع یا تنفس باشد باید به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه کنید.

چشم انداز افراد مبتلا به فلج تارهای صوتی چیست؟

با درمان مناسب بسیاری از افراد مبتلا به فلج یک‌طرفه تارهای صوتی می‌توانند بهبود قابل توجهی در صدا و بلع خود به دست آورند. چشم‌انداز به علت فلج و پاسخ به درمان بستگی دارد. موارد دوطرفه جدی‌تر بوده و ممکن است نیاز به مدیریت طولانی‌مدت داشته باشند.

آیا فلج تارهای صوتی شرایط خطرناکی است؟

فلج یک‌طرفه معمولاً خطرناک نیست اما می‌تواند کیفیت زندگی را تحت تأثیر قرار دهد. فلج دوطرفه می‌تواند خطرناک باشد زیرا ممکن است باعث تنگی شدید راه هوایی و مشکلات تنفسی جدی شود که نیاز به مداخله فوری پزشکی دارد.

خطا: هیچ نوشته مرتبطی پیدا نکرد.